خجلم ز حسرت پیریی که ز چشم تر نکشد قدح

ستم است داغ خمار شب به دم سحر نکشد قدح

ز شرار کاغذم آب شد تب و تاب عشرت میکشی

که به فرصت مژه بستنی کسی اینقدر نکشد قدح

ندمید یک گل ازین چمن که ندید عبرت دلشکن

به کجاست فال طرب زدن که به دردسر نکشد قدح

ز بنای عالم رنگ و بو اثرثبات طرب مجو

که درین چمن ز می وفا گل بی جگرنکشد قدح

ز غنا و فقر هوکشان به خراب باده فسون مخوان

که به حرف وصوت پر و تهی غم خشک و تر نکشد قدح

به چمن ز سایهٔ سرو تو ندمید گردن شیشه ای

که چو طوق قمری از انجمن به هواش پر نکشد قدح

به خیال چشم تو می کشم زهزار خمکده رنگ می

قلم مصورنرگست چه کشد اگرنکشد قدح

به هوای عافیت اندکی به درآ ز دعوی میکشی

که ترا ز حوصله دشمنی چو شراب درنکشد قدح

ز شراب محفل کرو فر همه راست شورو شردگر

تو دماغ تازه کن آنقدرکه به مغز خر نکشد قدح

خط جام همت میکشان زده حلقه بر در مشربی

که چو حلقه گر همه خون شود به در دگر نکشد قدح

نرسد تردد این و آن به وقار مشرب بیدلی

که دماغ عالم موج و کف ز می گهر نکشد قدح